مقایسه مرحله پیری طبیعی و پیری پس از برداشت با تاکید برجنبه های مولکولی و ژنتیک

پیری برگ یک مرحله نمو است که به لحاظ ژنتیک و فیزیولوژیک بسیا ر حائز اهمیت است. ژن های زیادی در این مرحله فعال می شوند و افزایش قابل توجهی از نسخه برداری را نشان می دهند. از مشخصه های بارز پیری کنترل روند تغییرات بسیار منظم و کنترل شده فعل و انفعالات فیزیولوژیک است. از جمله مهمترین این رخدادها توقف فتوسنتز، تجزیه کلروپلاست، کاهش چشم گیر کلروفیل و شکستن پروتئین ها و سایر مولکول های بزرگ است. پیری در گیاه بوسیله طیف وسیعی از عوامل داخلی و خارجی اتفاق می افتد. بروز پیری می تواند تحت اثر تنش های مختلف محیطی رخ دهد. از آنجا که گیاهان امکان حرکت ندارند پیری به عنوان یک سازوکار تکاملی فیزیولوژیک امکان مقابله با شرایط تنش را هموار می سازد. از موارد جالب توجه در بروز پیری، القای آن پس از برداشت است. این موضوع در برخی سبزی ها نظیر اسفناج، بروکلی، کاهو و کلم به خوبی دیده می شود. تعداد قابل توجهی از ژن های فعال در مرحله پیری شناسایی، جداسازی و همسانه سازی شده است. بیان نسبی این ژن ها در طیف گسترده فاز پیری و حتی پیش از بروز فنوتیپی پیری برگ تا آخرین مرحله پیری ملاحظه شد. براین اساس چنین به نظر می رسد که باید عوامل کنترلی نسبتا زیادی در بیان این ژن ها دخیل باشند.